Piotr Dymurski – rzeźbiarz ludowy
Piotr Dymurski urodził się 18 maja 1911 roku w Dziewinie. Tam ukończył 6 klas szkoły podstawowej. Całe swoje dorosłe życie spędził jednak w Grobli, do której przeniósł się w roku 1935. Dymurski pochodził z rodziny niezamożnej. Oczekiwano więc od niego pomocy w gospodarstwie. Pomoc tę ograniczało jego inwalidztwo : po przebytej w dzieciństwie chorobie Heinego-Medina pozostał trwały ślad – niedowład nogi. Najczęstszym zatem zajęciem Piotra było pasterstwo. W piętnastym roku życia, właśnie podczas wypasu krów, zaczął rzeźbić. Tworzył najczęściej ptaki, głowy jeleni i saren. Rzeźby te chętnie nabywali mieszkańcy najbliższej okolicy. Później gdy mieszkał już w Grobli, przyjmował zamówienia na krzyże cmentarne z „wizerunkiem” (z Chrystusem Ukrzyżowanym), krzyże pogrzebowe, przydrożne.
Do dziś w Ispini stoi krzyż wykonany przez Dymurskiego w 1937 roku, za który otrzymał worek żyta. Potem na wiele lat zarzucił rzeźbiarstwo, choć było tym, co chciał w zyciu robić najbardziej. Zajął się rzemiosłem, wyuczonym podczas terminowania w warsztacie szewskim, do którego został posłany przez rodziców. Przez wiele lat szewstwo było głównym źródłem utrzymania dla jego rodziny. Było też głównym zajęciem Dymurskiego, ponieważ ciężar uprawy niewielkiego pola przejęła żona. Do pracy twórczej wrócił dopiero w latach 60-tych. Powrót ten był- jak sam wyjaśniał – wypełnieniem nakazu wyrażonego spojrzeniem Chrystusa z kapliczki w Buczkowie. Od tego momentu wiedział, że musi rzeźbić święte postacie. Natychmiastowe podjęcie tej pracy uniemożliwił mu brak czasu. Uczynił to dopiero pod wpływem sąsiadów, którzy zaproponowali mu zrobienie figury Chrystusa w miejsce skradzionej z kapliczki. Po tej pierwszej rzeźbił także inne postacie i to zarówno świętych jak i zwyczajnych ludzi, najczęściej mieszkańców wsi przy pracy. Przy wyborze tematyki kierował się przede wszystkim zamówieniami, z jakimi zwracano się do niego po „odkryciu” go przez etnografów i kolekcjonerów, np. na zamówienie Muzeum Etngraficznego w Krakowie wykonywał zabawki - „świstacze”. Najczętniej jednak nieprzerwanie od lat młodości rzeźbił ptaki, o które często prosili go sąsiedzi, wysyłający je swym krewnym za granicę. Inspirację czerpał z ilustrowanej książki o ptakach. W 1971 roku zachęcony przez krakowskiego kolekcjonera sztuki ludowej Kaspra Świerzowskiego zaczął wykonywać drzeworyty. Na dostarczonych mu deskach lipowych wyrzeźbił dwanaście „obrazków”, jak nazywał drzeworyty. Swoje rzeźby Dymurski wykonywał wyłącznie z drewna lipowego. Do rzeźbienia używał noży i dłut zrobionych przez miejscowego kowala. Gotowe rzeźby pokrywał farbą olejną lub plakatową. W 1973 roku został przyjęty do Stowarzyszenia Twórców Ludowych. Prace Dymurskiego były wielokrotnie prezentowane na wystawach, zdobywały także nagrody w konkursach sztuki ludowej. Piotr Dymurski zmarł 17 sierpnia 1979 roku. Pozostało po nim wiele prac, ale tylko nieliczne można spotkać w jego rodzinnych stronach. Inne znajdują się w zbiorach muzealnych (Muzeum w Bochni, Muzeum Etnograficzne w Krakowie, Muzeum Rolnictwa w Szreniawie) a także w prywatnych kolekcjach. W Bibliotece Publicznej w Grobli znajduje się miniekspozycja rzeźb Dymurskiego są to : Św. Franciszek z ptakami (1977) ; Anioł (1977) ; Para tancerzy z grajkiem (1975) ; Pan Jezus pukający do drzwi (b.r.) ; Pasterz (b.r.).
Informacje pochodzą z folderu wydanego z okazji wystawy rzeźb Piotra Dymurskiego w Muzeum im. prof. Stanisława Fischera w Bochni.
Komentarze
Brak komentarzy. Może czas dodać swój?
Oceny
Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą oceniać zawartość strony
Zaloguj się lub
zarejestruj, żeby móc zagłosować.
Brak ocen. Może czas dodać swoją?