Topografia i Morfologia
Cała gmina Drwinia, do której należy Grobla obejmuje zapadliska przedgórskie wypełnione miocenem.
Obszar to teren jest równinny z licznymi starorzeczami Wisły, które świadczą o częstych zmianach koryta rzeki.
Od południa obszar Grobli graniczy z Puszczą Niepołomicką (66% Sosna Pospolita,
18% Dąb, 11% Olsza Czarna, można spotkać tutaj również Modrzewie, Świerki, Buki, Jesiony i Graby).
Przeważa tutaj krajobraz równinny, o wysokościach rzędu 180-190m n.p.m. Na terenie miejscowości znajdują się jednak dwa izolowane pagóry meandrowe – Górka i Skała.
W krajobrazie wsi dominują wiśliska, to jest starorzecza, czyli dawne, opuszczone już przez Wisłę łożyska rzeczne. To jest największy i zarazem najciekawszy w tym rejonie Powiśla obszar z rozwiniętymi systemami starorzeczy Wisły. Cały teren Grobli pocięty jest wężowato wijącymi się lub podkowiastego kształtu nieckami. Obecnie znajdują się one w różnych fazach zaniku – niektóre całkowicie wyschnięte pokryte łąkami, inne są zabagnione bądź porośnięte szuwarami. Tylko nieliczne błyszczą wstęgą otwartej wody z pływającą roślinnością wodną.
Geneza starorzeczy w Grobli nie jest jednoznaczna. Po wycofaniu się lodowca z terenów Polski – około 10 milionów lat temu, z biegiem tysiącleci, koryto Wisły z wolna przesuwało się w kierunku północnym.
Ponieważ spadek Doliny Wisły był minimalny, wody rzeki rozlewały się po szerokiej dolinie, płynąc wieloma korytami. W przypadku zaś większych wezbrań częściowo lub całkowicie je zamulały i tworzyły nowe koryta. Inną przyczyną tworzenia się starorzeczy było samoistne przerywanie zakoli u ich nasady przez wcinający się w nie silny prąd wody.
Wyjątkowość starorzeczy w Grobli polega na tym, że tworzenie się ich i przesuwanie koryta Wisły na północ można też wyraźnie zaobserwować nawet w czasach historycznych. Z różnych źródłowych przesłanek wynika, że w pierwszych wiekach drugiego tysiąclecia naszej ery Grobla leżała nie na prawym – jak obecnie, lecz na lewym (północnym) brzegu Wisły. Dowodem na to są, wspomniane wyżej, meandry Górka i Skała, które w czasach wczesnośredniowiecznych leżały na lewym (północnym) brzegu Wisły i stanowiły integralną część Wysoczyzny Proszowickiej. Świadczy o tym identyczna z Wysoczyzną budowa geologiczna.
Na przełomie XIX i XX wieku dokonano ostatecznej regulacji rzeki i obustronnie ją obwałowano. Od tej pory nie notuje się już zmian koryta Wisły i powstawania nowych starorzeczy. Dość często natomiast następuje przerywanie wałów wezbranymi wodami rzeki i wówczas na ogół całe obszary Grobli są zalewane, z wyjątkiem wzniesień Górka i Skała. Takie katastrofalne w skutkach powodzie miały ostatnio miejsce w latach 1970 i 1972. Wzmocnienie i podwyższenie wałów zmniejsza zagrożenie powodziowe, ale go całkowicie nie wyklucza.
Od strony południowej Groblę otacza Uroczysko Grobelczyk, jeden z trzech, oderwanych od głównego kompleksu Puszczy Niepołomickiej, jej fragmentów. Liczy około 200ha lasu i ciągnie się na wschód w kierunku wsi Drwinia. Las ten jest dobrze zachowany, zbliżony do postaci naturalnej. Nadal przeważa tu dąbrowa, porastająca doskonałe gleby aluwialne, lessowe, pochodzące z nanosów Wisły i Drwinki. Prócz dębu występują – Grab Zwyczajny, Lipa Drobnolistna, w miejscach suchych Sosna, a w wilgotnych również Olcha Czarna.
Grobla jest wsią dość rozległą składa się z wielu zabudowań. W większości są to budynki murowane.
Niewiele zachowało się domów charakterystycznych dla Powiśla – parterowych, budowanych na zrąb, z gankami lub oszklonymi werandami i szerokimi okapami. Przyczyną tego były dwie powodzie w latach siedemdziesiątych. Mieszkańcy wsi doświadczeni tą katastrofą rozpoczęli i kontynuują nadal budowanie domów murowanych i wysokich.