• KS
• września 21 2014
• KULTURA I OŚWIATA
• 4031 czytań
• 5 komentarzy

Tym razem był sobie … sam Piotr Dymurski, jeden z dwóch (tylko!), którzy znaleźli się na naszym portalu w rubryce „Wielcy i sławni”. Mamy tam wprawdzie jego biografię i trochę danych dotyczących twórczości rzeźbiarskiej, ale czemu by nie dorzucić jeszcze kilku szczegółów?. Na przykład, że był bardzo towarzyski i często zapraszany na wesela. Obdarowywał wtedy młodą parę symboliczną rzeźbą przedstawiającą (czytelna aluzja) bocianią rodzinę. Ciekawe, może w którymś domu zachowała się taka pamiątka.


Równie chętnie jak w wydarzeniach radosnych, brał nasz artysta udział w smutnych obrzędach pogrzebowych. W trakcie trzydniowego oczekiwania na pochówek przychodził do żałobnego domu, gdzie swoim donośnym, czystym głosem prowadził stosowne modlitwy. Mimo trudności natury fizycznej nie szczędził też wysiłku i szedł z orszakiem na cmentarz.
Zajmował się, oprócz szewstwa, także innymi prozaicznymi sprawami. Mężczyźni korzystali z jego umiejętności fryzjerskich, biegle bowiem posługiwał się maszynką do strzyżenia. Lubił młodzież, więc nie odmówił, gdy się poprosiło o jakąś nietypową przysługę, na przykład o nabicie kapsli w modnej, sznurowanej spódnicy. Jako dzieci najczęściej odwiedzaliśmy go zanosząc buty do naprawy. Traktował nas pobłażliwie, a równocześnie poważnie – rozmawiał jak z równymi sobie.

Przez wiele lat dla ogółu mieszkańców był po prostu „Ptoskiem” (Ptaszkiem). Panem Dymurskim ostatecznie stał się, gdy właśnie dzięki tym „ptoskom” i innym figurkom zyskiwał coraz większe uznanie nie tylko w najbliższej okolicy.
Pod koniec lat sześćdziesiątych wybuchła moda na rodzimy folklor. Rozkwitały cepeliowskie sklepy, rozbrzmiewały piosenki w rodzaju „Te opolskie dziouchy”, czy „Hej sobótka, sobótka”, mieszczuchy, zarówno starszego jak i świeżego chowu, zaczęły łaskawszym okiem patrzeć na tę sferę rzeczywistości. Dziełka Dymurskiego stały się czymś bardzo pożądanym, więc i ja, niepozbawiona snobizmu, doszłam do wniosku, że wypada coś autorstwa sławnego krajana mieć. Odwiedziłam go z zamiarem kupna czegokolwiek, co by miał „na składzie”, ale pan Piotr podszedł do sprawy indywidualnie: zaoferował wykonanie postaci św. Jana Kantego, patrona wszelkiej maści pedagogów.
Później dostałam jeszcze w prezencie od mamy Matkę Boską Bolesną, a jako gratis od samego Mistrza – jakże by inaczej - dwa „ptoski”. Wszystkie te figurki, aczkolwiek po wielu przejściach, trzymają się znakomicie i jestem dumna z ich posiadania.
Na zakończenie mała dygresja. Parę lat temu krakowska rozgłośnia radiowa nadała rozmowę z panią kustosz bocheńskiego muzeum. Ta, omawiając dział rzeźby ludowej w swojej placówce, na pytanie, którego z prezentowanych tam twórców ceni najwyżej, odpowiedziała bez wahania : Piotra Dymurskiego. Mam nadzieję, że mimo upływu lat cenimy go i my.
No i jeszcze jedno. Nie mogę się powstrzymać od uwagi, jaką wyraziłam już w poprzednim artykule: szkoda, że i ten, zasłużony dla kultury ludowej artysta, nie ma na swojej mogile żadnej wzmianki na ten temat.

Z jesiennym westchnieniem - Maria Teresa





(foto:MT)